Skip to main content

Camper met Franse inbreker

Dit verhaal speelt eind jaren tachtig. Op de camping kwam een Fransman met vriend en een kampeerbus (toen nog iets tamelijk nieuws) en liet die ook bij ons staan, hij had ook een gewone auto, die hij gebruikte als hij niet bij ons logeerde. Hij was antiquair zei hij, geboren in Dakar, Senegal, en deed tussen Luxemburg en Frankrijk zaken. Het hele voorseizoen verbleef hij regelmatig in zijn camper, maar tegen juli kwam hij nooit meer terug.

We vroegen na bij de gendarmerie of die iets wisten, we hadden zijn gegevens van de toeristenfiche die we voor iedereen moeten invullen. Bij hun was niets bekend, ze raadden ons aan te wachten.

Dit deden we, de camper werd met de tractor op een apart veldje getrokken, waar hij de hele zomer op zijn bewoner wachtte. Toen er in september nog steeds niemand gekomen was, besloten we toch eens wat meer polshoogte te nemen, en het lukte ons het dakraam open te krijgen. Een nogal magere jongen, die toen bij ons studentenwerk deed, paste er precies doorheen en kon de deur van de binnenkant uit openmaken.

Groot was onze verbazing over de inhoud van de kasten : allerlei dure merkjassen, prachtige dikke handdoeken, nog-in-de-doos zittende apparatuur, een setje om nummers in metaal te slaan, een pruik met lange haren, enz. enz. En de papieren van de camper, waaruit bleek dat het om een gehuurde wagen ging van een bedrijf uit de Bretagne, gehuurd door een zekere Dr Miquelon.

We zochten het telefoonnummer op van het bedrijf en daar nam een gelukkige eigenaar op, de huur was met gestolen eurocheques van Dr Miquelon betaald, en hij dacht het ding nooit meer terug te zien. Een week later kwam de man per trein uit de Bretagne, betaalde de achterstallige kampeergelden, en gooide alle spullen uit de camper, daar moesten wij maar voor zorgen, en reed terug naar Frankrijk. Hij vertelde dat Dr Miquelon in de Franse Metro was overvallen en van alles beroofd, inclusief zijn eurocheques.

Nu was dat in de tijd dat er nog geen euro’s waren, en de fransman had geen Luxemburgse francs of genoeg ander contant geld bij zich. Op eurocheques had hij het niet zo zitten, dus had hij het kampgeld met een Franse cheque uitgeschreven. Maar toen we daarmee naar de bank gingen, kon hij niet verzilverd worden. Nu, dachten wij, dan rijden we toch even naar Frankrijk en verzilveren hem in een Franse bank ? Dat bleek niet zo makkelijk, daar had je een bankrekening voor nodig. In Longwy ging Linda toen naar een bank, opende een rekening met het verhaal dat ze volgende maand in Longwy zou gaan werken, adres was 2 straten verder en meteen maar die cheque op de bankrekening als eerste betaling. Dat werkte zonder problemen, twee weken later ging Linda weer naar de bank, jammer, de baan gaat niet door, ik wil de rekening weer opzeggen en leeghalen, dankuwel en merci beaucoup !

Hiermee eindigt dit verhaal nog niet : een jaar later waren Robert en Corrie met vakantie aan de Côte d’Azur, en kochten daar elke dag de lokale krant. Op een dag werd daar op de eerste pagina relaas gedaan van een bankoverval waarbij de bandiet was doodgeschoten. Zijn foto prijkte erbij : het was onze zogenaamde antiquair !